W artykule podjęto analizę autoetnograficznej praktyki pisarskiej Małgorzaty Lebdy w ramach teorii posthumanistycznej i feminizmu nowomaterialistycznego. Autorka zbadała zagadnienie tworzenia i doświadczania relacji wspólnotowych między podmiotami nie-tylko-ludzkimi na przykładzie poezji, prozy i praktyki aktywistycznej Lebdy, opierając się m.in. na koncepcjach dziedzictwa rzeki, gatunków stowarzyszonych, ciałokrewieństwa, założeń etnografii transrelacyjnej, etyki troski i odpowiedzialności wobec podmiotów słabych. Interpretacji poddano zwłaszcza strategię konstruowania akwatycznych opowieści jako przykład remedium na doświadczenia kryzysowe.
Data udostępnienia | 7 mar 2024, 08:52:11 |
---|---|
Data mod. | 7 mar 2024, 08:52:11 |
Dostęp | Publiczny |
Aktywnych wyświetleń | 0 |